Kleine oogjes

Vier uur middags, net uit bed en een lekkere douche genomen. Denk niet dat ik vandaag heb uitgeslapen, in tegendeel. De wind in de ankerbaai is niet gaan liggen en de valwinden lieten het zonnedak zo op en neer gaan dat ik bang was dat het los zou komen. Ik heb het zekere voor het onzekere genomen en met spanbanden de boel extra vastgezet. Maar wat een wind! Zelf in de kleine baai bouwen golven op en ik lig bijzonder onrustig.

Ik probeer te slapen maar hou voor een deel mijn kleding aan. Voorzorg. Vier uur, het ankeralarm gaat af! Snel naar buiten om de situatie in te schatten. Het anker houdt nog wel maar is buiten de veilige zone voor deze ketting lengte. Ik moet anker op. Het is stikdonker in de baai, geen enkel licht op de wal, je ziet geen hand voor ogen. Opnieuw ankeren is geen optie. Ik kleed me warm aan in volledige zeilkleding, reddingvest en lifeline. Het spookt daarbuiten. Gelukkig kan ik weer op de motoren vertrouwen. Met het dek licht aan kan ik net voldoende zien hoe de ankerketting staat.
Tussen de vlagen door steeds een stukje ketting binnen halen en weer wachten… Het duurt lang maar het lukt. Het anker komt los en ik kan de baai uit. Ik ben benieuwd wat ik buiten tegenkom.

Ik rol een klein puntje fok uit. 8 a 9m2 voorzeil is voldoende om met een gemiddelde van ruim 7 knopen de goede kant op te varen. Kalamata, ik kom eraan. De wind varieert van 35 tot 40 knopen.
Met dat het licht wordt komt er ook meer wind. Het is nu 40+ knoop en regelmatig wordt de 50 knopen aangetikt. Volgens de windverwachting is het in de omgeving van Kalamata een stuk rustiger. Laten ik het hopen.  

Het schip ligt goed, maar ook op een catamaran kunnen spullen door de kajuit vliegen. Golven die overslaan klappen tegen de romp en regelmatig moet ik wegduiken voor buiswater. Overal zit zout, en niet alleen zout. Het hele schip zit onder het Sahara stof. Bruin water spoelt door de kuip. Het schiet wel lekker op.

De laatste 10 mijl zakt de wind weg van windstil tot 2 Bf, alleen een deining blijft over. Mijn geplande ankerplaats is ineens heel ver weg. De vermoeidheid begint toe te slaan. Twee zware dagen en weinig slaap. Motoren aan en ik maak daarmee de tocht niet langer dan nodig. Even na half 12 lig ik voor anker. De deining is nog wel merkbaar maar dat zal de komende dagen anders zijn.
Doel bereikt. Eerst rust, daarna zal ik het schip, binnen en buiten, schoon maken.

Terugkijkend op de afgelopen dagen zou ik de tocht nooit gemaakt hebben als er geen tijdsdruk was om opstappers op te halen. Dan lag ik ergens in een beschutte baai te wachten tot de wind af nam en de goede kant op draaide. Het positieve is wel dat ik nu in een korte tijd heb geleerd wat ik en mijn schip samen aankunnen. Ik ben geen moment bang geweest of me onveilig gevoeld. Dat stelt gerust, ik voel dat we alles aan kunnen.